روحانی زاده و پدرش شیخ مهدی تسلیمی در قم طلبه بود.
سال ۴٧ در قم به دنیا آمد و در همان شهر هم تحصیلات خود را آغاز کرد و تا پایان دوران ابتدایی همانجا ماند! بعد از آن، پدر عزم هجرت به اصفهان کرد و با زن و فرزند عازم اصفهان شد.
دوران رشدش همزمان با جنایات پهلوی شده بود.
او هم همراه،دوستانش، پای ثابت تظاهرات بود.
بعد ها عضو انجمن اسلامی شد و رشته ریاضی را برای تحصیل انتخاب کرد.
هوش سرشارش را همه تایید می کنند.
برای خانواده شهدا، مثل یک فرزند رفتار می کرد.
نیایش پروردگار از جمله برنامه های همیشگی اش بود.
لحن و صدای خوش داشت و این هنر زمینی، او را به هنر عرشی وصل کرد.
یاری امام را از واجبات می دانست و می گفت: هر کار خیر و ثوابی که انجام می دهید، امام در آن شریک و سهیم است. زهی سعادت آن کس که زیر سایه رهبری او باشد.
پدرش اشک ریزان می گوید: دو روز بعد از تشییعش نامه ای از دانشگاه امام صادق ( علیه السلام ) رسید که در این دانشگاه پذیرفته شده ای اما پدر جواب آن را چنین می نویسد: ایشان در دانشگاه الهی قبول شد و به فیض شهادت نائل آمدند!
او زمزمه هستی را درک کرده بود و با هنرش آن را صیقل داده بود! سوز آتش درونش دلی سوخته برایش گذاشته بود و با صدای خوشش مرغ خوش الحان ملکوت شده بود!
به او درد فراق داشت. زیرا همه چیز را در وصال، و وصال را در دیدن خدا می دانست.
در خودِ خود اسیر نبود زیرا ترک هوش کرده بود این مرغ سحر!
حالا دیگر کربلای ۵ آمده بود و این دانشجوی دانشگاه عشق، در شلمچه مدال برگزیدگان گرفت و ۶۵/١٠/٢۵ به شهادت رسید و سه روز بعد، در گلزار شهدای رهنان پیکر مطهرش جاودانه شد.
روحش شاد.