به گزارش روابط عمومی سازمان بسیج هنرمندان استان اصفهان ، به نقل از اصفهان زیبا؛ اولین جشنواره ملی هنری «نسلامید» در راستای جریانسازی و حمایت از تولید و توزیع موثر آثار هنری، در سه بخش هنرهای تجسمی، هنرهای تصویری و آفرینشهای ادبی اخیرا در استانهای کشور بهصورت مستقل برگزار شد.
این جشنواره که فراخوانش به همت معاونت راهبری استانهای حوزه هنری انقلاب اسلامی و معاونت جوانان وزارت ورزش و جوانان در اردیبهشت سال جاری و همزمان با هفته خانواده و جوانی جمعیت منتشر شده بود، هفته گذشته در اصفهان با معرفی برگزیدگان و تجلیل از ایشان در حوزه هنری اصفهان به کار خود پایان داد.
براساس خبر منتشرشده از روابط عمومی حوزه هنری استان اصفهان، در این جشنواره ۲۳۷ اثر در هشت رشته هنری به دبیرخانه جشنواره نسل امید رسید و در پایان، هجده اثر برگزیده و معرفی شدند.
با نگاهی به اسامی برگزیدگان در بخشهای سهگانه جشنواره که هرکدام به چند محور تقسیم شده بودند، دریافتیم که همه بخشها و زیرمجموعههایشان اعم از هنرهای تجسمی و آفرینشهای ادبی (بهجز رشته کارتون و کاریکاتور و رشته نمایشنامه که کسی رتبه اول را کسب نکرده بود) دارای برگزیدگان در رتبههای اول تا سوم بودند. آنچه توجه را جلب کرد و سوژه این گزارش است، خالی بودن فهرست برگزیدگان دو بخش هنرهای تصویری، شامل موشنگرافی و انیمیشن در کنار فیلم کوتاه است.
گفتنی است در بخش موشنگرافی و انیمیشن شش اثر به دبیرخانه جشنواره رسید که فقط یک نفر موفق به کسب دریافت رتبه دوم شد. در بخش فیلم کوتاه نیز فقط دو اثر به دبیرخانه رسید که هیچ برگزیدهای نداشت. این در حالی است که جشنواره «نسل امید» در دیگر استانها، همچون خراسان رضوی و کردستان و زنجان، در این دو بخش برگزیدگان بیشتری را معرفی کرد.
نباید در خلأ فراخوان داد
در همین خصوص، رضا قاضی که داور مشترک دو بخش فیلم کوتاه و انیمیشن و موشن جشنواره «نسل امید» بود، به علت اصلی کمرنگ بودن تعداد آثار رسیده اشاره میکند و به «اصفهانزیبا» میگوید: «در بخشهای دیگر جشنواره، بهدلیل سهولت در تولید و خلق آثار بهلحاظ ماهیتشان، تعداد آثار دریافتشده بیشتر بود؛ اما در دو حوزه فیلم کوتاه و موشن و انیمیشن چون پای تولید در میان است و این تولید نیاز به حداقلهایی از تجهیزات، نیروی متخصص و سرمایه دارد. در مجموع، تعداد آثار رسیده قابل توجه نبود.»
او در پاسخ به این سؤال که این دو بخش بهدلیل زمانبر بودن فرایند تولید، انتخاب مناسبی برای قرارگیری در بخشهای جشنواره ملی «نسل امید» بودند یا خیر، این انتخاب را مناسب میداند و علت اصلی ضعف در کمیت آثار را در کمرنگ بودن اطلاعرسانی جشنواره و نبود سیاستگذاری صحیح بیان میکند.
قاضی توضیح میدهد: «جشنوارهها در یک تقسیمبندی به دو دسته تقسیم میشوند؛ یا جشنوارههای معتبر سابقهداری هستند که جامعه مخاطبان، آنها را رصد کرده و میکوشند تا تولیداتشان را به آن جشنوارهها برسانند، یا جشنوارههای ناشناختهتری شبیه جشنواره نسل امید هستند. این جشنوارهها برای افزایش سطح کمی آثار دریافتیشان و درگیر کردن میزان بیشتری از جامعه، در فضای خلأ فراخوان خود را منتشر نکرده و برنامهها و سیاستهایی در این خصوص تعیین میکنند؛ برای مثال، از افراد هدف به روشهای مختلف حمایت میکنند یا با شیوههایی، فیلمسازان مستعد و مرتبط با موضوع را شناسایی کرده و به آنها سفارش تولید میدهند. از سوی دیگر، وقتی موضوع جشنواره مناسبتی بوده یا موضوعی خاص و محدود است، به این دست از تلاشها بیشتر نیاز است. اما ضعف در شرایط گفتهشده در اینکه آثار ضعیفی به این بخش از جشنواره از لحاظ کمی و کیفی رسید، مؤثر بود.»
به هر قیمتی، اثری را انتخاب نمیکنیم
او با اشاره به اینکه انتخاب برگزیده از میان آثار محدودی که کیفیت مناسبی نداشتند، کار سختی بود، درباره انتخاب براساس استانداردهای تعیینشده میگوید: «در همه جشنوارههای داخلی و خارجی مرسوم است که داوران استانداردهایی را در نظر میگیرند و آثار زیر سطح استاندارد به جشنواره راه نمییابند. انتخاب به هر قیمتی، تضییع حقوق افراد دیگری است که در آن جشنواره شرکت کرده و حائز رتبه شدهاند.»
او تأکید میکند: «تازهکار بودن برخی از شرکتکنندگان معیار مناسبی برای چشمپوشی از کیفیت و انتخاب اثرشان نیست؛ چراکه جشنواره محل رقابت حرفهایهاست و رشد در جشنواره، لااقل در اولویت اول نیست! آنچه مسلم است این است که جشنوارهها ذاتا محل رقابت و سنجش است و اگر آموزشی هم اتفاق بیفتد، در حاشیه و هدف ثانویه آن رویداد است.»
قاضی ادامه میدهد: «علاوهبر این، در جشنوارههای معتبر و بیحاشیه، سابقه و رزومه شرکتکنندگان لحاظ نشده و باعث انتخابشان نمیشود؛ همچون فرد حرفهای که کار ضعیف ارسال کرده، یا تازهکاری که به خاطر تشویقش به او جایزه دهیم. ملاک در جشنوارهها فقط اثری است که ارسال شده. وقتی آن اثر حائز استانداردها و عیار کافی و لازم نباشد، جایزه به آن تعلق نمیگیرد.»
اول برآورد؛ بعد فراخوان
داور جشنواره «نسل امید» تصریح میکند: «وقتی درباره یک موضوع خاص، مثل فرزندآوری و خانواده صحبت میکنیم و قرار است با جشنواره در این خصوص فرهنگسازی کنیم، باید به همه ابعادش اندیشید تا یک فیلمساز اگر میخواهد کار کند، با ملاحظه و رعایت همه جوانب به تولید برسد. اگر هدف صرفا رفع تکلیف و ارائه گزارش به نهادهای بالادستی باشد، نتیجه جشنوارهها مطلوب نیست و چنگی به دل نمیزند.»
قاضی بیان میکند: «غالب کارها مستقل بودند؛ زیرا معمولا ارگان و سازمان خاصی وجود ندارد که در این موضوعات از فیلمسازان جوان حمایت کند. سطح کارها نیز نشان میداد که با هزینه کم و دغدغه شخصی تولید شدهاند.»
او با اشاره به اینکه در صورت حمایت ارگانهای دولتی، کارهای قویتری تولید میشد، اظهار میکند: «باید هدفگذاری درست باشد و کارها براساس برنامه و برآورد و بودجه دقیق انجام شود، سپس به فیلمسازان فراخوان داده شود و در کنار فراخوان به آنها گفته شود که از موضوعات مدنظر جشنواره با حداقلهایی حمایت میکنیم. در این صورت، آنها هم میتوانند آثار تولیدی را جهتدهی و حداقلهایی از کیفیت را در تولیدات جشنواره تضمین نمایند.»
تبلیغات جشنواره خیلی خوب بود
در ادامه با سما رجبی، تنها برگزیده بخش هنرهای تصویری، نیز گفتوگو کردیم. او در توضیح انیمیشن کوتاهش با عنوان «آینده را بساز» میگوید: «کاراکتر اصلی اثر من یک پسر ششساله بود که خواهر و برادر نداشت؛ اما دوستی داشت که با او صمیمی بود و فقط در لحظاتی که با او میگذراند، خوشحال بود و در خانه انگیزهای برای خوشحالی نداشت و آنجا را شبیه زندان میدید. روز تولدش که کسی به جز پدر و مادرش نبودند، با فوت شمع تولدش یک خواهر و برادر آرزو کرد و آرزویش برآورده شد.»
سما رجبی که بهطور مستقل این اثر را تولید کرده و طراحی شخصیت و پویانمایی آن را بهتنهایی انجام داده، سطح تبلیغات این جشنواره را مطلوب میداند و ادامه میدهد: «تبلیغات بسیار عالی بود و در فضای مجازی پوستر جشنواره را بارها دیدم. معلمان مدرسهمان نیز از جشنواره خیلی صحبت میکردند؛ اما چون بخشی بود که دشواریهای خودش را داشت و تولید اثر و ارسال به جشنواره سخت بود، شرکتکنندگان کمی داشت.»
او با اشاره به اینکه همه افراد با محدودیتهای مالی هم میتوانند تولید اثر کنند، میگوید: «شاید این مسابقه برای استعدادیابی مناسب باشد.»