فرزند رجبعلی بود و متولد بیستمین روز از گرمترین ماهِ سال ۳۱ در عطا آباد دهاقان.
تا مقطع دیپلم خواند و در همین حین، دستی هم به قلم داشت.
او معلمی بود برای دانش آموزانش و در دوران انقلاب هیچ گاه آنها را تنها نگذاشت.
حضورش در راهپیمایی ها چشمگیر بود و پس از انقلاب هم پای ثابت پایگاه های بسیج بود.
در کربلای ۴ از تیپ قمر بنی هاشم اعزام می شود ولی به علت حملات سنگین دشمن با علی ملا قاسمی بر مقر پشتیبانی می گردند، که با استخاره ای از قرآن، مرخصی رفتنش را لغو می کند.
می ماند تا پیروزی بزرگی را سهیم شود در تاریخ ۱۱ بهمن ۶۵ در ام الرصاص بود که هدف شلیک مستقیم خمپاره قرار گرفت و مجروح شد و پس از چند روز در شیراز به شهادت رسید.
خیلی دنبال تقویت جبهه ها بود و می گفت: فراموش نکنید که مسئولید و از شما درباره آن می پرسند.
در وصیت نامه اش نوشته بود: از برگشتن خجالت میکشم! پس به ائمه توسل کنید.
آری! این معلم نویسنده یوسفعلی استادی بود.
از یوسفعلی ۴ دختر به یادگار مانده است که هر کدام زینب وار راه پدر را ادامه می دهند.
آری او به سان شقایق بود که به دنیا وابستگی نداشت. در دشت های دور و در لابلای سنگ رویید و به آب باران قناعت کرد و فارغ و قانع و تشنه و سوخته دل و داغدار ،و غلتیده در خون راهش را تا انتها رفت.
او منّیت را در خود پنهان کرد تا خود واقعی اش در خطر نباشد و در هنگام جنگ و اضطرار زمانی که شهادت را روبرویش دید خود را از همه خطرها جدا شده دید.
او از دست نرفت، بلکه تازه دست یافتنی ترشد؛ چرا که از هیچ چیزی جز گناه نمی ترسید.
او باستناد آیات قرآنی ایستاد تا انقلابش و اسلامش را به جهان مصادره کند و سرانجام پیکر پاکش در گلزار شهدای زادگاهش جاودانه شد.
روحش شاد