خاطرات دست بردار نیستند! یاد آن روزها را که مرور می کنیم، آر پی جی به دست پشت خاکریز، عراقی ها در چند متری و ناگهان یک موج انفجار و …. شهید شد!
عکسش و وصیت نامه ای به جا ماند. شهدای ما میان آب و آتش رفتند و ما هر چه می رویم به آنها نمی رسیم.
آنها حماسه ای کم نظیر را به یادگار گذاشتند. در کردستان و کرمانشاه و ایلام و خوزستان! این شهامت ها، نگین رشادت هاست.
ناصر جواهری فرزند محمد یکی از این ستارگان بود.
ناصر سال ۴۵ و آن هم ۱۳ آبان به دنیا آمد. تواضع در گفتار و وقار در همان سنین کودکی ثمره عجیبی بود. که توسل و توکل برایش فراهم آورده بود.
شغل اصلی اش هنر بود و قلم زنی را برای امرار معاش انتخاب کرده بود.
طرح های دستش، خدایی شده بود سنش که کمی بالا رفت و مناسب برای اعزام، به جبهه اعزام شد.
به ایلام رفت و سپس برای شرکت در عملیات رمضان راهی خوزستان شد.
عالمانه و عاشقانه تا آخرین روزها در جبهه ماند. طوری که هر کس او را می دید و معصومیت نگاهش را به عاقبتش و شهادتش پی می برد.
در مرحله سوم والفجر ۴ در تاریخ ۶٢/٨/١۴ با افتخار جنگید و در حالت سجده، ندای «ارجعی الی ربک» را لبیک گفت و به آرزویش رسید.
در همان سن و سال، معرفت نفسی عجیبی داشت! این را بر اساس نوشته های باقی مانده از او می گویم.
ابتدا دوستان را به هوشیاری و تفکر عمیق در اسلام فرا میخواند و سپس از مادرش می خواهد زینب وار راه شهدا را روشن کند.
برای مادرش نوشته: مثل کوه محکم باش که هر چه در این راه بکوشی باز کم است.
او نوشته بود: دشمن منتظر تنها گذاشتن امام از سوی شماست، و پس آگاه باشید.
جالب است، ناصر صبح جمعه به دنیا آمد و دقیقاً ۱۷ سال بعد، همان صبح جمعه به شهادت رسید سرانجام پیکر شهید جواهری در گلزار شهدای رهنان آرام گرفت.
روحش شاد.