عاشقش شدم این شهید ۱۷ ساله را !
کار عشق است که به شیدایی و جنون می کشد و کار جنون به تغزل، و تغزل ذات هنر است و جنون سرچشمه آن و همه ی آن را مجنون با خود می سراید و بهترین تغزل در نوشتن با خط نیکو است.
مصطفی بابائیان را می توان از آن دسته هنرمندانی دانست که با عشق و جنون خود لحظه های نابی را روی صفحه کاغذ آورد.
مصطفی، دیماه ۴٩ بود که به دنیا آمد. پدرش حاج عزیز بود از اهالی روستای چیگان فریدن!
تا مقطع اول راهنمایی بیشتر درس نخواند و سپس مشغول کشاورزی شد و کمک حال پدرش!
به سن خدمت سربازی رسید و از طریق پایگاه بسیج محلشان عازم خدمت مقدس سربازی شد.
سی روز از تیر ماه شصت و شش گذشته بود که در فاو به شهادت رسید. وصیت نامه ای از او به یادگار نمانده است.
او علاج درد فراق را در وصل و علاج لاعلاجش را در شهادت می دید. تا زنده بود هوشیار بود و در خود اسیر نشد.
او یک عهد ثابت بسته بود، از ازل و درون خود به آن رجوع کرد و در چشمش جز معشوق چیزی نبود. باید انصاف داشت، عشق فراتر از عقل است! شاید تفاوت عاشق و عاقل در همین است.
عاقل مبتلا می شود و می گوید: شکیبایی می ورزم ولی عاشق می گوید: اگر با دیگرانش بود میلی چرا جام مرا بشکست لیلی؟
سرانجام پیکر پاکش پس از تشییع باشکوه در گلزار شهدای فریدن جاودانه شد.
روحش شاد.