١۴ سال بیشتر نداشت که شهید شد.
اما همین ١۴ سال زمینه ای شد، برای اینکه در وصیتنامه ای که چند روز قبل از شهادتش نوشت، ابتدا از سر اخلاص، دوستانش را از گناه کبیره برحذر دارد.
او نوشت که تحمل مشقات سبب پیروزی است؛ به خود ترس راه ندهید که به قول امام چون برخیزیم پیروزیم.
بار دومی بود که خانواده اش برای زندگی دهاقان، می آمدند که او عزم رفتن کرد. سن کمش مانع رفتنش نشد.
زمزمه ها و ناله های شبانه اش را پدر گواهی کرد.
کمی عقب تر برویم او در تاریخ ۴۷٫۱٫۱۵ بود که به دنیا آمد.
یکبار به اصفهان آمدند و تا پیروزی انقلاب آنجا ماندند.
پدرش عبدالحسین او را مسعود نام نهاده بود آری! مسعود آنچه را ما نمی دیدیم می دید. او رابطه شاه و گدا را می دید و شب وصال مرید و مراد را که حرم به دور معشوق و عاشق به دور حرم می چرخیدند او اینها را می دید و همین شد که فخر مردم باشد.
نورانیت در چهره اش هویدا بود! نمیدانم چه دید! نقش میان سینه مانده و پیکری بی جان را که به سوی معشوقش شتابان بود. او نویسنده ای چیره دست بود.
نمی دانم قلبم مشوش است؛ چه کنم دست خودم نیست! دلم بی تاب است؛ چرا که وقت آوارگی دل فرا رسیده است .
بند دلش را نمی دانم کجا بود که با شنیدن نام معشوق پاره شد.
مسعود در یازدهمین روز آبان ۶١، در موسیان ایلام به شهادت رسید و پیکر مطهرش در گلزار شهدای زادگاهش آرمید.
امید است این نوجوان عارف دست ما را بگیرد. چرا که پایمان لنگ است و منزل بس دراز.
روحش شاد.