سالهاست هر صحنه ای از انسانیت می بینم، یاد شهدای غرب کشور می افتم و خون دل می خورم.
سخت است! شهدای آن منطقه غربت عجیبی دارند که جگر آدم را آتش می زند.
محمد جعفر رفعتی پور یکی از آنهاست! متولد ۴۴/۱۰/۱۰ در روستای نیوان نارگلپایگان. پدرش محمد رضا و کشاورز بود. محمد جعفر تا پایان ابتدایی درس خواند و همزمان شعر هم می گفت.
تا ۱۸ سالگی کمک حال پدر بود.
۱۸ ساله بود که خدمت سربازی رفت و او را به بانه کردستان فرستادند تا آتش عشقی در وجودش باشد.
گر عشق تو را در دل دیوانه نبود بهر من جز قفس این منزل ویرانه نبود
جز به روی تو برد از دل ما تاب و توان مرنه مرغ دل ما را هوس دانه نبود
اینها نمونه اشعاری است که از وی به جا مانده است و در دفتر یاد داشتش باقی است.
در وصیت نامه اش تاکید فراوانی بر پشتیبانی از ولایت فقیه داشت.
من به او حسودیم می شود ، به او که هم صبور بود و هم هنرمند و هم عاشق!
اما وقت قرار است. با او قرار می گذارم و پیمان بندم همین جا کنار تو ، کوله بار گناهانم را زمین می گذارم و میثاقی می بندم با خدا که او بست تا شاید من هم آسمانی شوم و یا شاید یکی مثل او شوم. شاید من هم پرواز کنم.
محمد جعفر در بیست و ششمین روز مهر ۶۶ در درگیری با ضد انقلاب در منطقه ی بانه به شهادت رسید و در گلزار شهدای زادگاهش آرام گرفت.
روحش شاد.