نقاش ها همیشه روحشان لطیف تر است، چرا که دنیا را با چشم تیزبینشان می بینند.
می شود گفت دنیا را واقعی می بینند . علیرضا فتحی یکی از اینها بود که ٢٨ شهریور ۴۴ چشم به جهان گشود.
نام پدرش یداله بود.
هشت کلاس درس خواند و در کنارش با نقاشی وقتش را پر می کرد.
هنوز نجواهایش در دل شب را همه به خاطر دارند.
با وجود سن کمش راهی جبهه شد و جانانه ایستاد تا اینکه در هشتمین روز بهمن ۶۲ در اثر تصادف خودروی انتقال رزمندگان در خط پدافندی اهواز به شهادت رسید
ای کاروان که می روی شکسته دل به کربلا بیر به محضر حسین سلام ما ز جبهه ها
بگو حسین تشنه لب یا عزیز فاطمه به کربلا آمدیم بدون هیچ واهمه
«خوشا به حال کسی که با اعمال خوب برای دنیای آخرتش می جنگد و با اعمال خودش مقاومت می کند.»
اینها فرازی از وصیت نامه به جا مانده از اوست .
همو که حب حسین سراسر وجودش را گرفته بود و با جمعی از جوانان حزب الله راهی دیار عاشقان بود.
فاین تذهبون! این خطابش به من است .
می گوید اگر صراط مستقیم را می جویی بیا که از این مستقیم تر راهی نیست! حب حسین!
رثای کبوتران مرثیه نمی خواهد چرا که کلام زمین گیر است و کبوتر شکسته بال دل من آسمان را تنها در خیال می پروراند .
کلام، اسیر قفس است. خدا ما را با این کبوتر محشور کند .
روحش شاد.