صورت زیبایش، از جنس صداقت و خلوص مردمان کویر است!
قاب عکس او، روی دیوار خودنمایی می کند.
از خانواده اش می خواهیم از علیرضا بگویند.
علیرضا توکلی محمدی، متولد اولین روز بهار ۴۶ و هنرمند تئاتر بود.
اینها چیزهایی است که از او می گویند و مَطلع کلام می شود!
پدرش حاج حسن، وقتی علیرضا می خواست اذن بگیرد و عازم نبرد شود، تک تک روضه های مکشوف کربلا برایش تداعی میشود.
جوانان بنی هاشم بیایید …!!!
ولی چه می شود کرد. کار دل است و علل جایگاهی ندارد!
عاشق دنبال معشوقش می گردد، تا نشانی از او بیابد. حتی اگر وسط ترکش و خمپاره باشد.
تهران متولد شده بود. تقریبا می توان گفت از تحصیلکرده های نظام قدیم آموزشی تا دیپلم بود.
در تظاهرات علیه رژیم شاه با آنکه ۱۱-۱۰ سالی بیشتر نداشت، اما مردانه پای کار بود.
روزها می گذشت و حوادث و سخنرانی ها خبر از یک پیروزی بزرگ می دادند.
انقلاب اسلامی ایران پیروز شد!
آن زمان ۱۲-۱۱ ساله بود و الان با خانواده آمده و ساکن شهرستان نائین شده بودند.
وقتی امام روح ا… فتوای جهاد داد، بلند شد. مردانه عَلَم به دوش گرفته و راهی جبهه شد.
تا والفجر ۸ را به یاد داشت. آنجا بود که دریاچه نمک، در تاریخ ۶۴/۱۲/۱۲ به خون این پسر عزیز کویر، رنگین شد. نمی دانم با کدام قلم، می توان از او که خاک خوزستان را به محراب و معراج تبدیل کرده بود، نوشت.
او ودیعه ای الهی بود که باید در بازار الهی به بهای جان به مشتری اصلی اش فروخته می شد.
او قبل از اینکه شهید شود، خدایی شده بود.
سیمایش نور بود و عطرش خلوص و معنویت !
و سرانجام پیکر مطهرش در گلزار شهدای نائین آرام گرفت.
روحش شاد.