به عکسش که نگاه می کنم، انگار نه انگار که قبل از به دنیا آمدن من ملکوتی شده است.
عبدا… جانقربان فرزند حسینقلی را می گویم !
در یکمین روز خرداد ۴٠ در روستای لاریچه به دنیا آمده است.
هم محصل بود. هم کشاورزی می کرد و در کنارش هم به نویسندگی می پرداخت.
عبدا… کم کم دوران رشدش را در ظرف انقلاب طی کرد و یک انقلابی ارزشی هنرمند شد.
دوران خدمت مقدس سربازی برایش فرارسیده است .
تقدیرش در منطقه کردستان رقم خورده است و او پی تقدیر از پله قضا می رود. خاطراتش را نگاشته، از بسیجی ها و بیژن پور و شهادت فرمانده اش، از اشتر آباد و پادگان گرلک و سنگری که مشرف بر پنجوین بود و از شروع عملیات اینها را تا آخر کار نوشته است.
تا همان ١۶ بهمن شصت و دو که باید پیله را پاره میکرد و پرواز، اوج می گرفت و در جایی بهتر سکنی می گزید.
آنجا که ترکشی آمد و او را آسمانی کرد. آری سلام میکنم به عبدالله و عبدالله ها که رفتند تا بماند و نماند تا بمیرد.
من به خود می بالم و حس غرور در من موج می زند و سرافرازانه فریاد می زنم که خاطراتش را مرور میکنم.
آری ما فرزندان دلواری ها و میرزا کوچک خان ها هستیم. ما فرزندان خرازی و باکری و همت هستیم و افتخارمان این است که پدرانمان شجاعتشان را برایمان یادگار گذاشتند.
همزاد کویرم تب باران دارم در سینه دلی شکسته پنهان دارم
در دفتر خاطرات من بنویسید من هرچه که دارم از شهیدان دارم
پیکر مطهر عبدالله در گلزار شهدای لاریچه آرام گرفت.
روحش شاد