این روزها خجالت کشیدن از دست خود، عادی شده است !
دم از شهیدان می زنیم اما رفتارمان با آنها متفاوت است ! داریم آشفته نویسی می کنیم و دل گریان و سیل اشکمان گواه این امر است …
خودم ، این روزها خودش را به خواب زده است!
آخر هیچ کس برای او، تو نمی شود ای شهید !
سال ١٣۴٧ بود که در منزل حاج مصطفی ذبیحی پسری به دنیا آمد که قرار بود با ایفای نقشش به ما بفهماند که باید برای خدایی شدن از همه چیزتان بگذرید !
اسمش را به یاد مردِ معرفت، عباس گذاشتند تا سرنوشتش را به سقای با ادب حسین وصل کنند.
خانواده اش را مردم مبارکه خوب می شناسند از زحمتکش های شهر بودند.
تربیت خانوادگی اش او را انقلابی بار آورد و در دوران مبارزات علیه رژیم ستمشاهی قیام کرد و به فتوای امام گردن نهاد .
مسجد جامع و شرکت پلی اکریل برنامه های فرهنگی داشت و عباس یکی از فعالان آن شده بود.
بعد از انقلاب دوره های آموزش نظامی و عملیاتی را درون همین مکان و سپاه طی کرد.
وقت فراغتش را یا کتاب میخواند یا مشغول عبادت و یا درگروه هنری سپاه مبارکه مشغول خدمت رسانی بود.
تا سوم راهنمایی بیشتر نتوانست درس بخواند، سال ۶۲ بود که به عضویت گروه هنری سپاه مبارکه در آمد و به عنوان بازیگر تئاتر «حدیث عشق» به ایفای نقش پرداخت .
با گروهی که قرار بود در غرب کشور اجرا کنند، همراه شد و به سنندج رفت .
شبی که «حدیث عشق» در سنندج اجرا می شد، عباس ۱۵ ساله شده بود.
در تاریخ ۶۲/۹/۲۹ در سالن نمایش انفجاری مهیب رخ داد و عباس نقش آخرش را با خون خود جاودانه ساخت و به یاران و دوستان شهیدش پیوست .
عباس عشقی داشت به بلندای آرزوهای ما، که همان او را به آرامش رساند، او گمشده اش را سریع پیدا کرد و از این دنیای وا نفسا رفت تا چراغی بماند برای روشنایی زندگی ما.
سرانجام پیکر مطهرش پس از تشییع توسط دوستان و آشنایان در گلزار شهدای مبارکه آرام گرفت.
روحش شاد.