انسان در راه معبود باید بهترین چیزهایش را بدهد و در این مسیر چه چیزی بهتر از جان، که انسان به معبودش هدیه کند.
این بخشی از وصیت نامه شهید سید علی اعتصامی، فرزند سید اسد الله است.
شهیدی که ایثار و فداکاری در حق معاشران را راه و رسم و سلوک خود کرده بود و بارزترین خصوصیتش هم شجاعت بود.
سید علی دومین روز دی ماه ۳۹ در رهنان به دنیا آمد پدرش می دانست که او عاشق است، به قول سعدی: من از اول روز میدانستم که عشق، خون مباح می کند!
سید على همانطور که رشد می کرد کشاورزی هم می کرد!
همان روزهای اول جنگ عازم مناطق عملیاتی شد.
جلسات دینی، قبل ترش هم تظاهرات علیه رژیم طاغوت، درگیری با منافقان و حتی در ورزش هم در تکواندو صاحب حرف بود.
او جزئی از امت حزب الله بود و با دوستانش به مبارزات خود ادامه می دادند.
قبل از شروع جنگ، عازم خدمت سربازی شد و سپس از همانجا اعزام شد به جبهه!
همان دوران بود که تقاضای ازدواج از خانواده کرد. اما وظیفه سنگین در برابر دشمنان به وی مجال این سنت پیامبر را نداد.
برادرش سید حسین در فتح المبین به شهادت رسیده بود و او باید سلاح او را از دست می گرفت.
آتش انبوه است؛ اما بر یاران ابراهیم همین آتش گلستان می شود . همانجا که صفیر گلوله ها و تیر تانک نفس می برد. نفس مطمئنه و آرام سید علی در سینه اش به وسعت یقین و راه بی نهایت گشوده شد.
حال تقویم تاریخ ۶۱/۸/۱۱ را نشان میدهد و سید علی، بلبل خوش صدای جبهه ها آرزوی سر باختن دارد تا به ذبیح الله اعظم نزدیک شود.
سید علی زندگی را بدون وجود خدا،بی هدف می دانست. و می گفت: همین که سرچشمه ایمان به خدا می رسد و از این آب حیات سیراب می شود زندگی نو و تازه یافته است، در این حال دیگر اثری از ابرهای تیره و سیاه نیست و همه چیز سهل و آسان می گذرد.
سید علی در عملیات محرم به دیدار معبودش شتافت و پیکر مطهرش پس از چند سال به آغوش خانواده بازگشت و در گلزار شهدای رهنان جاودانه شد.
روحش شاد.