متولد سال ۴۵ در خمینی شهر بود.
پدرش مصطفی در رشد و تربیت او همتی مضاعف داشت .
رحیم را به اخلاق خوش و چهره خندانش می شناختند و شوخ طبعی سرشارش!
عضو گروه سرود بود و این بلبل شیدای گل، به نوعی مرغی خوش الحان شده بود!
خانواده اش مذهبی بودند و همین برکت عمر رحیم شد!
۹ ماه در جبهه بود. هم مشق عشق و هم مشق هنر می کرد!
لابه لای دست نوشته هایش که جستجو می کنی، بزرگترین آرزویش، مقام معنوی و منزلت والاست که شهادت را می توان مدال این منزلت دانست.
رحیم برای خانواده، خوش قدم و با برکت بود و پیشینه مذهبی خانواده مخصوصاً مادربزرگش پایه و اساس اعتقادات او شد.
ولایت پذیری را می توان شاخصه اصلی رحیم دانست.
زمانی که امام مدرسه را سنگر خواند. تلاشش را برای درس خواندن بیشتر کرد.
اوقات فراغتش را با کتاب خواندن پر میکرد و در کنار سرود، تئاتر هم بازی میکرد و پاتوق همیشگی اش هم گلستان شهدا بود.
رحیم راهش را یافته بود و عازم جبهه شد.
او این راه را حصولی می دانست و هر کس را لایق قدم زدن در آسمان نمی دانست! میثاق ازلی در نظرش بسته بود که در طوفان بلایا به نفس خود مراجعه کند و نفس او سربازی امام اش را به او گوشزد می کرد.
او اراده مطلق بود تا برود و از امامش دفاع کند و آن هم تنها ثمره ی تقوا و اخلاصش بود که درهای حکمت را برایش باز کرده بود.
اعتقادش این بود که راه معرفت راه جاودانگی است که ابتدایش امام روح ا… و انتهایش بقیه ا… (عج) و این دو توسط اخلاص و عمل به هم می رسند.
او جهاد حسین گونه را انتخاب کرده بود و سرانجام در دوازدهمین روز دوازدهمین ماه سال ۶۲ در جزیره مجنون به شهادت رسید و پس از ١۴ سال، پیکر مطهرش در گلزار شهدای رهنان آرام گرفت.
روحش شاد.