نمی توانم از خجالت حرفی بزنم! شرمنده ام.
تویی که نشان دادی می شود روی زمین هم آسمانی شد.
البته به شرط آنکه راهت مستقیم باشد. مستقیم تا افق!
چشمانم را باز می کنم و به آسمان می نگرم.
آسمان هم رنگش رنگ خون است. آسمان هم مثل من می گوید: شهدا شرمنده ایم!
شهریور ۴۶ به دنیا آمد. حاج رمضان، او را رحمت خدا می دید، از این رو رحمت اله صدایش زد.
با اینکه هفت کلاس بیشتر درس نخوانده بود، اما در ادبیات داستانی دستی داشت.
انقلاب را با سن کمش درک کرده بود.
او محل تحصیلش جبهه جنوب بود، از این رو با بسیجی ها حشر و نشر داشت و همین باعث شد تا سالها را در جبهه ها مشق عشق کند.
تا در سال ۶۷/۳/۲۳ در منطقه شلمچه به دوستان شهیدش پیوست.
همانطور که زندگی نامه اش را میخوانم، با احتیاط رفتار می کنم تا ببینم کجا قدم گذاشته و در کدامین کربلا نظاره گر من است.
او نگاه من و قدم های مرا می جوید، چرا که می داند گمشده، خود ماییم.
خاک آلوده است و نیاز است با خاک شهید تطهیر پیدا کند.
آری چقدر سخت است، حال من که نمی دانم رحمت خدا شاملم هست یا نه! همان لحظه ای که تقدیر او را از خانواده گرفت، خاطراتش امید حیات جویندگان حقیقت شد.
به عشق زنده اند و به امید وصل باقی! راستی نمیدانم چطور فریاد برآورم تا بدانی بر من چه می گذرد.
هر بار این تویی که رسیدی و در زدی هر بار این منم که در خانه بسته ام!
سرانجام پیکر مطهرش بعد از تشییعی باشکوه، در گلزار شهدای دهاقان جاودانه شد.
روحش شاد.