کسی چه می دانست، حجره نشین مدرسه علمیه آیت ا… یثربی ، هنرمند تئاتر هم باشد. حسین حمدیان را می گویم، عشق به اهلبیت او را به سر سفره کرم و خوان الهی کشانده بود و پنج سال متنعم از وجود علم و فقاهت !
حجره نشینان می گویند: نماز شبش ترک نمی شد و الگو و اسوه شده بود.
اساتیدش میگویند: خوب میفهمید.
شبی یکی از دوستان شهیدش را می بیند که در خوابش آمد و به او گفت: حسین اسمت را اینجا ثبت کرده ایم!
حسین که متولد ۵١/۶/۲۰ کاشان بود، سنگر علم را گذاشت و مصاحب یاران افلاکی شد.
خیلی جبهه غرب را دوست داشت. پس راهی شد و به سنندج رفت.
روزها پاسدار بود و شبها حکم هنر و تبلیغ دین می کرد.
در همان پادگان سنندج بود که به شدت مجروح شد و چند روز بعد در اثر خونریزی شدید معده در بیمارستان توحید سنندج به شهادت رسید .
در وصیت نامه اش نوشته: «خدا یا بین من و شهادت را گناهانم فاصله انداخته است ! خدا یا این فاصله را با مغفرت و بزرگی خودت و کریمیت بردار ! خدایا هر وقت به مزار شهدا می روم و نگاه به عکسهای دوستان می اندازم . از ته دل آهی میکشم و حال پریشان خودم را می بینم.»
نگاهی به عکسش می اندازم و به حال خودم شرمنده می شوم.
این روزها دلگیر از جدایی ام و قدم هایم منتهی به مزار شهیدان است !
با نگاه به قاب عکس روی مزارش دریافتم که هنوز لایق شهادت نشده ام.
حاج محمد حمدیان زمانی که اسم حسین را برای پسر انتخاب کرد، و زمانی که برای اولین بار پسرش را به مدرسه علمیه فرستاد و زمانی که به او اجازه نامه رفتن به جبهه را داد، می دانست تقدیر بزرگی برای پسرش رقم می زند .
شهید حسین حمدیان در ۶۲/۱/۳۰ به شهادت رسید و پس از تشییع در گلزار شهدای دارالسلام کاشان آرام گرفت.
روحش شاد .