تمام مظلومیت فکه را باید از زبان فکه شنید!
اگر آنجا کمی درنگ کنیم، صدای حاج ابراهیم همت و بیسیمچی گردان حنظله را می شنویم که حاج همت را صدا می کند.
بگذار همانطور بنویسم! حاج همت به وسعت صورت می گریست، وقتی زخمی ها را تیر خلاص می زدند!
بیسیمچی خواست قطع کند که حاجی گفت: هر چه میخواهی بگو و این بسیجی وارسته گفت : سلام ما را به امام برسانید و بگویید همانطور که فرموده بودید حسین وار مقاومت کردیم و تا آخر ایستادیم!
این صدای خاک فکه است.
یکی از بچه هایی که خاک فکه را درک کرده بود، حسین بیننده بود.
حسین ۴٧/١/١۵ در کاشان متولد شد، پدرش علی آقا از معتمدین شهر بود.
حسین تا دیپلم درس خواند و در مدرسه، همکلاسی هایش میگویند: تئاترهای زیبایی اجرا می کرده است.
وقتی سنش به خدمت رسید، توسط ارتش به مقر فکه اعزام شد.
پیروی از امام حسین ( علیه السلام) را، راه خود می دانست و به تبرک زیارت او و به اشتیاق دیدارش راهی جبهه ها شده بود.
به امامش تاسی کرده بود و نوشت: اگر خدا بخواهد مرگ مثل او را هم نصیبم کند و جانم را بر سر آزادگی در راه او بدهم!
این وعده ی خدا حق است که فرمود: کسی که مرا طلب کند، مرا خواهد یافت! حسین هم آنچه دنبالش بود را یافت!
و کسی که دوستم دارد، عاشقم می شود. و چون عاشق شد، او را خواهم کشت! و بر من است که خون بهایش را بپردازم و خون بهایش خود من هستم.
حسین هنرش تئاتر، فرزند علی آقا ، اهل کاشان در فکه می آید، دنبال معشوقش ، او خدا را واقعاً دوست داشت و عاشق این معشوق بی همتا شده بود .
خدا هم به وعده ای که داده بود، عمل کرد و او را به شهادت رسانده و خون بهایش را هم پرداخت.
حسین بیننده در بیست و یکمین روز تیرماه ۶٧ در فکه، جام شهادت را سر کشید و پیکر مطهرش در گلزار شهدای دشت افروز جاودانه شد .
روحش شاد.