هنر انسان نتیجه تراوشات درونی وی است و تراوشات درونی هنرمندان واقعی شهادت!
برای یافتن حقیقت باید حرکت .کرد تیغ مستقیم افتاب به صورتم میخورد و هنوز مسیری نرفته گونه هایم گر میگیرد.
ولی فکر کردن به آنها چنان مسخم کرده که از ته ، وجود گرما را احساس نمیکنم با خودم می گویم: آنها کجا و من کجا.
آنها در خط مقدم جبهه عرق خونین برصورتشان جاری بود و من چند قطره ای شوره آب. مقصد زادگاه کاوه آهنگر ابومسلم خراسانیست .لر، عرب، ارمنی، گرجی و ترک و فارس اینجا در کنار هم برای سرزمینشان کار می کنند.
شهیدی که نه در جنگ با دشمن بعثی بلکه جنگ با اشرار شهادتش را رقم می زند.
مردم محله خوب میشناسندش. بیستمین روز از ششمین ماه سال ۴٧ و در گرماگرم تابستان بود که کوچه پس کوچه های شهرستان فریدن و منزل حاج غلامحسین ولادت نوزادی را به نظاره نشست که تقدیرش هنرنمایی در صحنه ی نمایش انسانیت بود.
بهمن ۳ خواهر و ۴ برادر دیگر هم داشت .
به گفته آشنایانش زندگینامه بهمن از آنجایی جالب شد که وی به سن دبیرستان میرسد و رشته ادبیات را برای خودانتخاب می کند و همان زمان استعدادش برای اجرای تئاتر کشف می شود.
به گواه کسانی که وی را می شناختند اجراهای بهمن لحظات خاطره انگیز را در ذهنهایشان ثبت کرده است.
اینجا همه از هنر بهمن می گویند. آنها میگویند: علاقه بهمن به فعالیتهای هنری باعث شد تا وی را در اداره ارشاد داران بصورت روزمزد بکار بگیرند.
مادرش می گوید بعد از مدرسه تمام فکر و ذکرش تهیه آثار هنری بود. بعد از آن هم یک ماهی به جبهه شوش اعزام می شود.
مرور خاطرات بهمن ما را به سن سربازی او می رساند. بهمن متاهل میخواهد به سربازی برود و شاید این سربازی ختم زندگی بیست و سه ساله وی را رقم خواهد زد.
تقدیر برای دفاع از مرزهای جنوب شرقی وی را به زاهدان میکشاند و در عملیات های متعدد نیروی انتظامی در این استان شرکت می کند و در یکی از این عملیات ها از ناحیه پا مجروح می شود. بذله گویی و تبسم دائمی، از او فردی منحصر به فرد ساخته بود و در همان دوران خدمت سربازی هم تئاتر را وارد خدمت کرده بود. تا اینکه روز موعود فرا میرسد و در بیستمین روز از بهمن هفتاد در حین ماموریت در نصرآباد زاهدان چادرشان را میسوزانند و بهمن ما به شهادت میرسد . پیکر مطهرش در گلزار شهدای زادگاهش جاودانه شد.
روحش شاد.