حاج عبدالخالق ذوالفقاری پسری داشت به نام بهروز، که دومین روز مرداد ۴۵ به دنیا آمده بود.
بهروز در کوچه پس کوچه های باغبهادران رشد کرد ، همه می شناسندش پدرش بازنشسته بود و او هم درس خواند تا دیپلمش را گرفت.
کم کم عضو سپاه شد و به عنوان پاسدار عازم جبهه شد.
هنگام رفتن به این اعتقاد داشت که عاشقان خدا، سرنوشتی جز شهادت ندارند و شاید هم پیکرشان بر نگردد. می گفت تا آخر جان پای مبارزه با الحاد بایستید و آن را نابود کنید تا مسلمانان نفس راحت بکشند.
بهروز روشنایی چراغ خانه و امید پدر و مادر بود .
معنی تام حماسه جاوید او برتر از سرای خورشید بود و غزلخوان آسمان.
مادرش می گفت: نمیدانم تا کی باید چشم انتظار به در نگاه کنم؟
بهروز می دانست که این حس شهادت خواهی و شهادت طلبی است که باعث شد بر دشمنان غلبه کند.
چه غافل بودند دنیا پرستانی که ارزش شهادت را لابلای صحیفه های طبیعت جستجو می کردند.
خیلی ها در وصف بهروز، دنبال شعر و غزل و سروده بودند.
او را به عنوان شهید هنرمند خطاط می شناسندش و می دانند کشف این هنر از تخیل و تعقل به دور است و جز با مدد عشق حل این معما محال است!
به نظر او این مرغ قدسی عالم بقاء باید عروج می کرد تا به انتهای حضور برسد!
بهروز برای همسن و سالان خود جنت الماوایی با ترنم دلربا است که دل ملائک را جذب کرده بود.
سرانجام دهلران افتخار داشت پذیرای خون او باشد.
روز ششم فروردین ۶۱ بر اثر اصابت ترکش به دیدار معبودش شتافت و پیکر مطهرش در گلزار شهدای باغبهادران آرام گرفت.
روحش شاد