«خدایا!
اگر نظر لطف به این بنده ی گناهکار عطا کردی و در زمره ی جهادگران قرارم دادی و سپس این فوز عظیم شهادت را به من دادی که نصیب هر کس نمی شود، سختی ها دارد و نزدیک بودن می خواهد که نصیب هر کسی نمی شود.»
اینها را در فرازی از وصیت نامه اش دیدم.
او که شراب شوق وصل نوشید و عطش عشق شهادت را در بیابان بلا تحمل کرد.
لاجرم در این بین صفا و مروه، چشمه جوشان زمزم به وی نشان می دهند.
آری!
تلالو نور او بود که راهنما شد و ملکوتیان از نورش راه خود یافتند.
مرغی عاشق و راهی هفت اقلیم عشق بود.
هویتش پلاکش نبود، بلکه خون جاری از پیشانیش بود.
اینها همه را نوشتم تا برسم به اکبر بابائیان فرزند غلامحسین.
اکبر آخرین روزهای پاییز ۴۷ در خمینی شهر پا به دنیا گذاشت. درست روز ۱۵ رمضان بود.
۶ کلاس درس خواند و در کنارش خطاطی میکرد.
ندای هل من ناصر امام را که شنید با آنکه سنش زیاد نبود لبیک گفت و عازم جبهه شد . شهد شهادت را دیده بود ، آمده بود بنوشد و آخر سر هم وصال تقدیمش شد.
در کربلای ۵ در منطقه شلمچه شهید شد. درست ۶۵/۱۱/۲۰ ! و پیکر پاکش در گلزار شهدای خمینی شهر جاودانه شد.
روحش شاد.